Од прегратки до гневни зборови и бездна

Поранешниот министер за надворешни работи на Израел, Шломо Бен-Ами, во својот неодамнешен текст „Зошто Римската империја сѐ уште е важна“ пишува зошто античкиот Рим толку многу одекнува кај модерната публика и што е она што историјата може да нѐ научи. Римската Република ја формираше основата на западната политика и култура. Рим беше клучна инспирација за модерната либерална демократија. Мислата и делата на американските „основачи татковците“ беа натопени со римски идеали, а Соединетите Држави беа претставени како нов знаменосец на републиканската слобода.

Рим исто така е приказна за една демократска република која станува автократија кога ќе подлегне на фрустрација на народот, кога се газат политичките норми и широко распространет копнежот за лидер „силен човек“, пишува Шломо Бен-Ами.

Тој вели дека за Израелците, Рим е нешто сосема друго: приказната за Римската империја го евоцира сеќавањето на егзилот, истовремено нагласувајќи ги потенцијално катастрофалните последици од неуспехот да се размислува реално. Најважен е бунтот што Симон бар Кохба го водеше против Римската империја почнувајќи од 132 н.е. што резултираше со ужасен пораз и уништување на еврејскиот живот во Јудеја, чие име беше трајно сменето од императорот Хадријан во Палестина.

Во војна не се оди без поддршка

Покојниот шеф на израелското воено разузнавање, генерал Јехошафат Харкаби, во својот влијателен труд „Синдромот на Бар Кохба: Ризик и реализам во меѓународните односи“, напиша дека „неодговорниот чин на национално самоубиство“ на Бар Кохба им всади на Евреите „восхит за бунтовноста и хероизмот одвоени од одговорност за нивните последици“. Давид Бен-Гурион, основачот на модерната држава Израел, имаше поинаков начин на размислување: никогаш не пркоси на суперсила или не оди во војна без поддршка.

Оваа приказна речиси и да нема никава врска со македонскиот случај, но барем во неколку странични моменти може да се извлечат поуки – она што го вели Бен-Гурион: никогаш не пркоси на суперсила или не оди во војна без поддршка. На премиерот Христијан Мицкоски не може да му се забележи дека ги променил ставовите од последните две години кога беше во опозиција. Мицкоски за време на првата посета на Брисел го кажа она што го зборуваше цело време – дека тој и неговата партија нема да прифатат уставни промени по „бугарски диктат“. И дека Македонија била жртва на многу понижувања во минатото.

Неговата реченица во изјавата по разговорот со претседателот на Европскиот совет, Шарл Мишел – дека правилото на консензус или едногласност за прашања за кои одлучуваат заедно европските лидери на самит, била ултиматум – неодоливо потсети на онаа „славна“ изјава на Мартин Треневски кога во 2010 година пред да замине за амбасадор во НАТО (поставен од Никола Груевски) рече дека ќе оди во Алијансата да ја реформира одвнатре и дека таму ќе ги спори принципите на консензус и солидарност. Па имало пријателски и непријателски земји. По гневот во македонската јавност и во Вашингтон, ситуацијата мораше да ја спасува самиот Груевски кој тогаш рече дека Треневски не бил добро разбран и дека главна цел на владата и натаму е членството на Македонија во Алијансата. Груевски изјави дека се чини оти има несоодветен вокабулар во неговото излагање или дека не се изразил најдобро. Мартин Треневски, сепак, отиде во НАТО и ниту го реформираше одвнатре, ниту успеа да ги спори принципите на консензус. Неговиот мандат помина невидливо.

Во последните месеци пред изборите и веднаш по нив Мицкоски и другите врвни лица околу него велеа дека ќе се обидат да ја променат преговарачката рамка со директни разговори со властите во Софија. Ако двете влади се договорат за некакви растегливи рокови, одложено дејство на уставните измени, можеби почитување на некои од пресудите во Стразбур, попријателско зближување не е исклучено и заедно да произлезе предлог за промени во преговарачката рамка. Тоа подоцна беше претставено како „француски предлог плус“.

Огромна бездна

Од тие благонадежни идеи сега нема ништо, сѐ е фрлено во една огромна бездна со заеднички труд на Софија и Скопје. „Јас сум подготвен да разговарам со секого, колку што е тоа потребно, додека не најдеме вистински пат, којшто нема да биде понижувачки“, рече Мицкоски во Брисел.

Нема што да им се забележи на овие зборови. И треба да се поддржи во тој негов обид. Прашањето е што може да добие македонската држава доколку тие негови разговори се оддложат на незнајно време. Неговата вчерашна изјава ја навестува траекторијата по поја ќе се движи Македонија „додека сум јас премиер“: „Бевме во многу групи што предводеа во евроинтеграциите. На почетоците на овој милениум бевме во група со Романија и Бугарија, за да излеземе од неа, потоа бевме во група со Хрватска, па излеговме, па во група со Србија и Црна Гора за и таа група да нѐ претрка, а еве сега и Албанија ќе нѐ претрка“. Ако ја исклучиме грешката со Романија и Бугарија – Македонија не влезе во онаа позната Агенда 2000 која ги одреди наредните десетлетија за проширувањето – она што го кажува Мицкоски е точно и дека сите нѐ претркуваат. Последната во овој натпревар ќе биде Албанија, која го очекува отворањето на првите кластери до крајот на годината. Македонија ќе остане со Босна и Херцеговина и Косово. Додека и тие не нѐ претркаат.

Извор: DW

Целиот текст ТУКА