ПУБЛИКУМ Вистината на прво место
Пред нас е еден мал јубилеј. Ниту е за славење, ниту за помен, туку битен за нотирање. Во Саботата пред нас се заокружува цел месец од изборната победа на Гордана Сиљановска. По цели 30 дена на должност, на личноста Сиљановска сеуште и немаат честитано, па, огромното мнозинство на земји, но пред сѐ САД, Турција, Полска итн. За што ниту партнерите, ниту Кабинетот на Сиљановска немаат дадено (ниту им е побарано) образложение. Усвојувањето на Резолуцијата на ООН за Сребреница пластично покажа колку е тешко да се обезбеди кворум на (не)согласност на земјите членки. Во случајот на Сиљановска, тоа очигледно не било голем проблем. Особено доколку аргументот во ускратување на една таков обичен протоколарен акт се базира врз инаугуративно инсистирање врз регионална (дури не ни републичка) идентификација. Како очигледна манифестација на иредентистички побуди на конституционалистката Сиљановска како самопрогласена претседателка на непостоечката држава наречена „Македонија”. Замислете да Бајден или Обама дадат заклетва во име на земјата „Америка” наместо на САД.
На Сиљановска сепак некој и честита. За разлика од Африм Гаши кој по десет дена глумење Спикер, сѐ уште на маса има само две честитки – од Косово и Албанија. И никој друг. Тој барем при заклетвата го користеше уставното име, така да не може да се стави во графата на иредентизам како Сиљановска и Мицкоски. Не би сакале да помислиме дека можеби таа очигледна дистанца кон него е мотивирана од некои други мотиви. Како веста за апсењето на агенти на БИА во Косово, чии синови биле шефови на изборните кампањи на ВЛЕН и Гаши лично. Не мора да значи ништо, но тајмингот остава простор за сомнеж во сешто.
И така, денес, во ова Скопје, ќе сведочиме како самопрогласена Претседателка на непостоечка држава, во парламентарниот дом на Спикер чија татковина е странска држава го предава премиерскиот мандат на човек кој ни сам не е на чисто од каде е, кого претставува и кон каде тргнал. А инаку, сите тројца изгубени во „географија и историја” нагласуваат дека ќе се залагаат за владеење на правото, почитување на законите и други мижи-да-ти-баам флоскули. И за тоа ќе бидат наградени со аплаузи од коалиционите партнери ЗНАМ (плус СДСМ, ама да не се знае) како и хируршки стерилизираната „јавност”.
Тврда лустрација на новопечени кадри
Но, надвор од затворениот круг и Омерта на ВМРО-ВЛЕН-ЗНАМ-СДСМ, реалноста е јасна. Раководството на Северна Македонија е под меѓународни санкции, уште пред да стапи на должност. Навистина, тие не се објавени, нема да најдете документ, нема да најдете изјава, но тоа не ја менува реалноста дека како Сиљановска, така и Гаши и Мицкоски се под режим на санкции од меѓународната заедница. Вистина, оваа свилена, дискретна форма на санкции е применета и кон некои други регионални лидери. Но ние сме своевиден куриозитет по тоа што санкциите се во ефект дури и пред да санкционираните стапнат на должност.
Втората необјавена реалност е дека овој интерегнум на санкции се спроведува паралелно со процесот на тврда лустрација на новопечените (надежни) кадри на ВМРО, ЗНАМ и ВЛЕН од страна на меѓународната заедница. Доколку санкциите се избоксирани врз основа на кршење на меѓународното право и односи, сетики второто е дисциплинирање на мандатарот во рамките на НАТО. Времето и следните вести ќе покажат дали епизодата „БИА во Косово” е според линкот и тајмингот само чиста случајност или пак демонстрација на прекипеност на безбедносната заедница со овдешните патрдии. Патем, честиташе ли Столтенберг било кому од ова наше законодавно-извршно К-15 трио?
Но оставете ги, игнорирајте ги ваквите забелешки. И фокусирајте се на најјасната потврда дека сме во длабока изолациска, санкциска состојба. А тоа е молкот на опозицијата. Всушност, не на опозицијата туку конкретно на СДСМ. Која најде за сходно да протестира поради обраќање на албански при давање спикерска заклетва, или за двојни хонорари на Таљат во заминување, но не реагира кон давањето претседателска заклетва кон непостоечка држава. Некому чудна, но за надворешните набљудувачи сосема очекувано однесување на doppelganger-от СДСМ-ВМРО. Глумењето на некаква идеолошка, концепциска, културолошка диференцијација помеѓу СДСМ и ВМРО е играчка редуцирана за домашната публика. Но во очите на меѓународната заедница, таа патрдија е веќе издишан меур.
Во предизборниот период нагласував дека од гледна точка на меѓународната е сосема сеедно кој ќе биде победник во театарот ВМРО против СДСМ. Едноставно, дал црн мачор, дал беч мачор, предизвикот е ист и очекувањата исто така. Исто како што беше сосема сеедно дали децениските блокади на процесите се правеа од црно-бихаќки или бело-палатни мачори. Како последица, денес единствената реална опозиција во земјата е Демократската унија за интеграции. Оваа констатација, толку милозвучна за ВЛЕН, ВМРО, СДСМ, олигархијата и „јавноста” веќе презема горчлив вкус на исполнета желба со несогледени и неочекувани последници. Бидејќи, благодарение на едноумието на ВМРО, СДСМ, ЗНАМ, ВЛЕН, токму ДУИ се издигнува во бастион на демократијата и неприкосновен чувар на центризмот во Северна Македонија. Дали ДУИ заслужува да биде вреднувана како таква? Доколку ја оценуваме изолирано – секако и апсолутно и резолутно одговорот е не. Но доколку се стави во контекст на едноумието и квалитетот на останатите партии – сакале или не, одговорот е да.
